Pojawienie się metod wytwarzania przyrostowego doprowadziło do pojawienia się pytania dotyczącego radiatora LED . Jeśli zostaną usunięte ograniczenia produkcyjne, w jaki sposób można zastosować symulację w celu określenia optymalnej geometrii? Projektowanie generatywne stosuje techniki symulacyjne w celu zidentyfikowania optymalnej geometrii bez ograniczania się założeniami parametrycznymi.
Najbardziej powszechnym podejściem jest wykonanie standardowej symulacji na danym modelu (aluminiowa rura cieplna), a następnie wykonanie rozwiązania łączonego, które przewiduje wynikową wrażliwość tego modelu na wprowadzone w nim lokalne zmiany. Dokonuje się tych małych, zalecanych, połączonych zmian i proces powtarza się do czasu, aż model osiągnie stan optymalny. Typowe uzyskane geometrie są często bardzo „fajne” z natury i dalekie od parametryzacji. Jako przykład ilustrujący ten proces, rysunek 1 przedstawia ćwiartkę modelu okrągłego radiatora z żeberkami podstawy.
Radiator można podzielić na trójwymiarowy zbiór mozaikowych brył, tak że w dowolnym miejscu największego termicznego wąskiego gardła można dodać prostopadłościenny korpus tej samej wielkości do dowolnej jego widocznej w powietrzu powierzchni. Podobnie można usunąć dowolną bryłę, powodując pojawienie się dziur. W tym przykładzie rozważa się połowę modelu pionowo zorientowanego radiatora chłodzonego naturalną konwekcją.
